İnceden Bir 'Gamer' Dramı

 Kulağımda bir Glass Beams şarkısıyla nostaljik hislerimi tetikleyip gün yüzüne çıkarmaya çalışırken buldum kendimi. Ben ki kronik depresyon, anksiyete ve okb hastası olarak kaybettiğim aidiyetleri yakalamaya çalışıyorum son 5 senedir falan. Yani pandemi hepten içinden geçti de o dönemi hatırlamak istemiyorum. Ya da dur dur dalayım inceden. Hali hazırda sosyal-içe dönük bir tip olduğum için pek etkilenmedim diyebilirim. Gömdüm kendimi bilgisayar oyunlarına. (Kalk kız soğan doğra edasında kimisi için boş görünen bu aktivite, benim için müthiş bir odaklanma sorunu çözen sihir oldu. Hala öyle gerçi) Gamerlık geçmişim eve ilk bilgisayarın girdiği lise yıllarına dayanıyor da konumuz bu değil.

 Ara ara zihnimde bazı şimşekler çakıyor anlık huzur gibi. Bir yere aitim ama bulamıyorum. Çok küçük anlar bunlar. Gül ve sabun kokusu, ağaçlar, bulutlara bakarak meditatif ruh haline bürünme, nostaljik oyuncaklar, şekerlemeler.. Dedim ya saniyelik çakıyor kayboluyor hala arıyorum asıl tutkumun ne olduğunu. Ee işin bir de ekonomik boyutu da var. Öylece dururken bile vicdan azabı çekiyor insan. Nispeten küçük bir şehirde yaşıyorsan hayat daha da zor tabi (iş konusunda) 

Kendimi idame ettirecek seviyeye bir çıkıyorum bir düşüyorum iyice ambale oldu kafam. Bir noktada dayanamadım ve "tamam ulan hiçbir şey yapmadan öylece dur bakalım nereye kadar duracaksın" dedim. Okuduğum meydan hala devam ediyor ve en sonunda buradayım. Kendime yarattığım bu korunaklı dünyayı seviyorum (sevmeyip de ne yapacağım) Şeytan diyo ticarete atıl al bir bakkal, otur işlet. Aç kitabını oku boş vakitlerinde. (there is no more Sermaye in here)

Şu dinlediğim şarkıyı da bırakıp kaçayım artık. Düşüncelerimi toplayamıyorum. Bir iki el oyun atayım da kendime geleyim

Ay bu arada hava serinledi yağmur yağmaya başladı aklım yerine geldi. İhtiyacım olan şey soğukmuş. İzlanda'ya taşınmak isteyenler bana bir mama bulabilir mi oralardan? Teşekkürler