Geçen teyzemin evinde sakladığı fotoğraf albümünün arasından düşenlerdi bunlar. Tabi nostaljik bünyem hemen bir zaman yolculuğuna çıktı. Polaroid makineler, kartpostal ve mektup devri, tuşlu ve döndürerek numaraları çevirdiğimiz ev telefonları, camlı büfeler, kocaman duvar saatleri..
Bizimkiler hala saklıyor bu kareleri. Tek dişli, tavuk ibiği gibi saçlarımın olduğu fotoğrafları incelerken başta bir sinirlendim. " Bu nasıl tip, insan biraz süsler giydirir " diye. Sonra fark ettim ki asıl mevzu doğallıktı.
Fotoğrafın köşesinden fırlayıp poza karışmak, dağınık saçlar, renkli elbiseler, sokakta taso ve misket oynarken çekilmiş habersiz anlar. Geziye falan gidildi mi hemen filmler yenilenir, eski koca siyah makine yanımıza alınırdı. Dönüş yolunda filmleri yakmayalım diye çantanın en dip köşesine atılan fotoğraf makinesi, arada bir kontrol edilirdi. Yerinde duruyorsa bir ohh çekilir sonra doğruuuuuca filmleri banyo ettirmek için fotoğrafçının yolu tutulurdu.
Geri dönüp bakınca yorucu görünen bu süreç, zahmetini; heyecanın içinde eritir, kaybolurdu. Bu açıklamayı getirdim çünkü başka bir şey gelmedi aklıma.
Bunun yanında bir de kartpostallar vardı. Çoğu simli, yılbaşı temalı, kar manzaralı.. İnsanın içini ısıtıyor. Baktığımda hala doğa ile olan bağımın, küçücük bir resimli kart tarafından nasıl tetiklendiğini anlıyorum. Görür görmez " Aaaaaaa nasıl yani " diye bir çığlık koyuverdim. Teyzem atmaya niyetlenmiş meğer. Başta üzüldüm ama yeni sahibi ben olacağım için sevindim de. Sevinmek ne kelime aklım gitti. Simleri dökülmesin diye hemen buzdolabı poşetine yerleştirip çantaya attım. Bize de nostalji olur fena mı?
İnternette bakındım da simli kartpostal satanlar var evet ama sanki fotoğraflar daha yeni versiyonlar gibi. Eskiden kırtasiyeden, bakkaldan hatta tuhafiyeden bile bulup aldığımda ayrı bir huzurlu hissederdim. Şimdi korkuyorum aynı hisleri yaşatmaz diye o yüzden satın alıp almama konusunda kararsızım. Hayır anam duvara da yapıştırmaya kıyamıyorum ki. Duruyor poşetin içinde zarar ziyan gelmesin diye. Her an görürsem kıymetini mi yitirecek sanki? Bilemedim sevgili okuyucu. Nostalji hissine ve eşyalarına nasıl yaklaşmam gerektiğini hala çözemiyorum.
Öpüyorum çok. Karlı, mis gibi günler diliyorum. Ee yiğitliğin şanındandır kardan adam yapmak ♥
Yaa nostalji sever bir insan olarak yazıya da kartpostallara da bayıldım. Böyle keşke diyorum bazen, zamanda yolculuk yapabilseydik. Bir yılbaşında ya da sıradan bir günde orada olabilseydik. Yine de çevremdeki birkaç arkadaşımla bazı gelenekleri hala yaşatmaya çalışıyoruz. Kartpostalı da eklemeliyiz buna diye düşündüm :)) Böyle soğuk bir günde sıcacık geldi yazın, çok teşekkür ederim :)
YanıtlaSilnostaljiyi yaşatmak gerçekten önemliymiş birbirimize bağlamış bile hepimizi ♥ aslında ben de gerçek hayatta uygulayacak bazı nostalji itemleri toplasam iyi olacak galiba içimiz ısınır ^_^ çok teşekkür ederim değerli yorumun için ♥
SilÇok eskiden ben karpostal biriktirirdim :D Görünce o zamanlara kadar gittim :D
YanıtlaSilyaa duruyorsa elinde post falan at bence gozumuz acılsın arkadas kuruduk modern çağda :))))
SilNostalji miii, en sevdiğim :) Bu kartlar ben büyürken ortadan kayboldular ama ilkokulda kuzenime yazdığım yeni yıl dilekleri ve her tarafıma sim bulaşması olayları aklımda :) Önceden, çok önceden, kırtasiyelerde satılırdı da şimdi satılıyor mu bilmiyorum. Satılıyorduysa da aynı hissi verir mi onu hiç bilmiyorum. Bence o his tam da bu eski eski kokan çizimlerde saklı. Sonradan her şey fazla kusursuz oldu. Buna çizimler dahil. Çizgi filmleri bozan da bu durum bence! Neyse bu konumuz değildi :) Eski makineler ben ergenliğe girmeden evvel vardı. Sonra dijital fotoğraf makineleri yerini aldı, sonra telefonlar... Çocukken çekilmiş bir sürü fotoğrafım var. Hepsi de anlık, doğal. Dediğiniz gibi nasılsan öyle çıktığın fotoğraflar. Nasıl çıktığını görmek için beklemelisin. Fotoğrafları fotoğrafçıdan toplu halde eline alıp tek tek baktığın ilk an acaba ne hissedersin?.. Belki kapalı belki kırmızı gözlerle :), gülme gülmeme arası dudaklarla ve baktığında bile yaşıyormuş gibi görünen o şipşak karelerle... ama sanırım tadı da buradaydı.
YanıtlaSilAh ne kadar tatlı bir yorum bu gerçekten ortak geçmişe ve heyecanlara sahip olmak çok güzel. Daha da bir iyi hissettim şimdi ♥ Gerçekten ben de biraz geri duruyorum yeni tip kartpostallardan, çizgi filmlerden. Doğru noktaya değindin aslında kusursuz görünüyorlar ve hoş değil sanırım. Aslında sahaf gezisi falan yapsak şöyle büyük şehirlerde sanki buluruz bir şeyler gibi. İnterneti bir tarayacağım :))
SilMerhabalar.
YanıtlaSilYetmişli yaşlara gelince, eskiler daha bir değerleniyor gözlerimizde. Blog sayfanızda paylaştığınız kartpostalların her birine ayrı ayrı kaç kez baktım. Her kartpostaldan ayrı bir hikaye çıkarıp yazana kadar baktım. Mevsim kış, bacasından duman tüten evlerde yaşayanların ne kadar mutlu olduklarını görüyor ve hissediyorum. Kartta gördüğüm o mutluluk beni de mutlu ediyor. Çok teşekkür ederim bu güzel anlamlı ve duygu yüklü nostalji paylaşımınız için. Benim elimde, sadece karşılıklı birbirimize posta ile gönderdiğimiz kartpostallardan tek tük vardı. Ama zamanla onlar da kayboldu. Rahmetli annem pek saklar ve muhafaza ederdi böyle şeyleri. Şimdilerde ben de saklarım. Annemim ve babamın orijinal ilkokul diplomalarını saklarım hala. Onları hikayeleri ile birlikte blog sayfamda paylaştım.
Bu güzel paylaşım için teşekkür eder, emeğinize ve gönlünüze sağlık ve mutluluklar dilerim.
Selam ve saygılarımla.
Ne kadar güzel bir yorum bu. Hoşgeldiniz ♥ Gerçekten mutlu hissettiriyor insanların "altı üstü resim canım ne olacak ki" geçiştirdiği şeyler pek çoğumuzun ortak özlemi ve mutluluğuymuş aslında şimdi daha iyi anlıyorum. Blogunuza en kısa zamanda tekrar uğrayacağım. Teşekkür ederim ♥
Sil